Fair play jako ekspresja duchowości. Dylematy z obszaru sportu, pedagogiki i religii

W artykule poruszono kwestię wzajemnego przenikania się trzech obszarów: sportu, pedagogiki i religii. Okazuje się, co potwierdzają coraz liczniejsze badania, że w żadnym z nich nie da się pominąć duchowości, choć każdy z obszarów odmiennie do niej podchodzi. W tekście podjęto próbę wskazania wspólnych wartości promowanych na obszarze pedagogiki i sportu, które zachowując swoją odrębność i specyfikę, dają się sprowadzić do przydatnej czy wręcz niezbędnej z pedagogicznego punktu widzenia kategorii duchowości. Jedną z takich kategorii jest zasada fair play, która w historycznym procesie rozwinęła się od prostej zasady uczciwej rywalizacji do wzniosłej idei szlachetności, co sytuuje ją w tej samej przestrzeni, w której rozważa się kategorię duchowości.

The submitted text raises the issue of mutual relation of three areas: sport, pedagogy and religion. It turns out, which is confirmed by numerous studies, that none of them can be thought of without spirituality, although each of the areas approaches it differently. The text attempts to identify common values promoted in the field of pedagogy and sport, which, while maintaining their separateness and can be reduced to a useful or even pedagogically necessary category of spirituality. One of such categories is the principle of fair play, which in the historical process has developed from the simple tenet of fair competition to the sublime idea of nobility, which places it in the same space in which the category of spirituality is considered.